کد مطلب:50444 شنبه 1 فروردين 1394 آمار بازدید:254
«من هوان الدنیا علی الله انه لا یعصی الا فیها و لا ینال ما عنده الا بتركها.»[1] . در خواری دنیا نزد خدا همین بس كه جز در دنیا نافرمانی او نكنند و جز با وانهادن دنیا به پاداشی كه نزد خداست نرسند. «دنیای نكوهیده» مانع اصلی رسیدن آدمی به كمالات انسانی و ارزشهای الهی و پاداشهای اخروی است و جز با ترك آن نمی توان به حقیقت خود روی كرد و مربای تربیت فطری شد. امیرمومنان علی (ع) در این باره با صراحت تمام فرموده است: «ان الدنیا و الاخره عدوان متفاوتان و سبیلان مختلفان، فمن احب الدنیا و تولاها ابغض الاخره و عاداها و هما بمنزله المشرق و المغرب و ماش بینهما، كلما قرب من واحد بعد من الاخر.»[2] . همانا دنیا و آخرت دو دشمنند نافراهم و دو راهند مخالف هم. آن كه دنیا را دوست داشت و مهر آن را در دل كاشت، آخرت را نپسندید و دشمن انگاشت، دنیا و آخرت چون خاور و باخترند و آن كه میان آن دو رود، چون به یكی نزدیك گردد ، از دیگری دور شود. [صفحه 48]
در سخنان نورانی امیر بیان، علی (ع) یك چیز به عنوان مانع اصلی تربیت فطری و رسیدن آدمی به كمالات حقیقی ذكر شده و ترك همان چیز به عنوان مقتضی اصلی معرفی شده است و آن «دنیا» و «وابستگی به دنیا» است:
صفحه 48.